Indianapolis- Madison Via Chicago

अमेरिकेमध्ये आल्यावर कुठल्याच सुट्टीमध्ये माझा मुक्काम कधी Houston मध्ये राहिलेला नाही. कधी मंदार काका कडे Austin तर कधी अमित कडे Ventura आणि Summer मध्ये तर चक्क Indianapolis....(Spring मध्ये जोशात येऊन internship चा नाव, गाव, पत्ता , कूळ काहीही न पाहता दिसली internship की कर apply या धोरणाची हि कृपा.... )

तर अशा तर्हेने अस्मादिक DAS मध्ये summer internship साठी मजल-दरमजल करत(माझ्या बाबतीत होणारे नेहेमीचे घोळ निस्तरत जसे- विमान delay होणे, Connecting flight miss होणे ) येऊन पोहोचले. गाव पाहायचा तर जवळ गाडी हवी पण ती जवळ नसल्याने दररोज तास- २ तास चालणे तब्येतीला कसा बेतशीर आहे हे समजावत माझे आणि मैत्रिणीचे पदभ्रमण सुरु झाले...आणि हळू हळू आम्ही Indy explore करू लागलो.

तेवढ्यात announcement झाली, long weekend chi.. सलग ३ दिवस सुट्टी. या सुट्टी मध्रे नुसता बसून करणार काय....आणि एकंदर exploration मध्ये Indianapolis चा जीव फार काही मोठा नसल्याचा माझ्या लक्षात आला होता...:)

आलोक ला भेटायची उत्सुकता आणि इथे आहोत तेवढ्या दिवसात जमेल तेवढा US पाहायचा असल्याने Madison ला जायचा बेत नक्की केला. शेवटी, भवति न भवति होऊन तिकीट काढायचे काम आलोकलाच outsource केले. आता सर्व तयारी करून, Bags भरून तिथे जायला सज्ज झाले.

(सोबत आलोकच्या Expert comments होत्याच - २ दिवस कुठे जायचा असो किंवा आठवडा भर, आमच्या वरदाची बाग तेवढीच भरलेली असणार....वगैरे वगैरे...) या सगळ्याकडे कानाडोळा करून शेवटी एकदाची Madison ला जायला निघाले...

ऑफिस मध्ये १ मैत्रिणीने घरी drop करेन असा promise देऊन ditch दिला. त्यामुळे माझ्या पैसे बचाव आंदोलनाला मुहूर्तालाच सुरुंग लागला. Indy 500 आणि Long weekend मुले तुफान traffic .....त्यामुळे माझा अर्धा श्वास वर आणि अर्धा खाली... कुठेही १५ मिनिटे लवकर जाण्याच्या कोकणस्थी खाक्याला धक्का नको न पोहोचायला..त्यामुळे Cab driver ला गाडी हाणायला सांगितली...आणि ४.२५ ला stand वर पोहोचले. गाडी ला सर्वात उशिरा येणारे आपण च आहोत असे भाव घेऊन खाली उतरले आणि पाहते तर तिथे २-४ लोक हि नव्हते. बस ची वेळ होऊन अर्धा तास उलटून गेला तरी बस ची काही चिन्ह दिसेनात... शेवटी अनेक खटपटी लटपटी केल्यावर बस आली एकदाची.

आलोक उवाच- बस मध्ये काळे कुत्रे हि नसते...वर जाऊन पाहते तर काय बस खचाखच भरलेली... शेवटी एका जाड बाई शेजारी स्वतः ला कोंबून adjust करून घेतले आणि गाडी सुटायची वाट पाहत बसले. आजूबाजूला प्रवाशांचा गोंधळ सुरूच होता. (अगदी ST ची आठवण...) एक एक शहर पुढे जायला लागले तशी driver ने announcement केली की गाडीला २ तास उशीर होईल. लोकांनी आपापले फोन काढून ताबडतोब इष्ट जनांना फोन लावले आणि आपापसात कुरकुर करायला सुरवात केली. सर्वांबरोबर मी सुद्धा कधी एकदाचे शिकागो येते याची lunch time कधी होतो याची सुद्धा जितक्या आतुरतेने वाट पहिली नसेल त्याहून अधिक आतुरतेने वाट पाहायला लागले.

शेवटी ८.१५ ला बस शिकागो ला पोहोचली. मधल्या वेळात अलोक ला निदान ४ वेळा फोन करून झाला होता. समान घेऊन चपळाईने उतरले आणि पुढच्या क्षणी आलोक ला फोन- आता कुठल्या stop वर उभी राहू? खरा तर तो stop १ मिनिटावर पण नव्हता, पण अलोक म्हणतो तसा (hello , मी आत्ता डावे पाऊल टाकले आहे , आता उजवे कुठे टाकू हे विचारायला सुद्धा तू फोन करशील...)

शेवटी Madison च्या बस मध्ये बसले..... आई ला फोन केला...madison ला रात्री १२ वाजता पोहोचणार असल्याने आधीच आई धास्तावली होती...आणि आलोक, वेळेवर घ्यायला येईल ना ग? या आईच्या प्रश्नाने मला पण विचारात टाकला होता...:) सगळे विचार मागे सारून शांतपणे गाणी ऐकत बसले तर एका ठिकाणी गाडी थांबल्यावर सगळेच लोक उतरायला लागले. म्हटला, आता पुढचा प्रवास मी एकटीच आहे वाटता... मग शेवटी गाडी रिकामी झाल्यावर चौकशी केली तेव्हा कळला, की इथे गाडी बदलतात. आता सगळा समान घेऊन दुसरी गाडी शोधून परत त्यात बसले आणि मग १ तासामध्ये Madison ला पोहोचले. आई आणि माझी भीती निष्फळ ठरवत चक्क आलोक मला घ्यायला on time आला होता..:)

Already १२ वाजून गेले असल्याने सकाळी ६.३० ला उठून बाहेर जायचा अलोक चा बेत मी हाणून पडला...तरीही ८-८.३० वाजता तयार होऊन आलोक मला university, त्याचा department दाखवायला घेऊन गेला..का कोणास ठाऊक, पण माझ्या मनात उगाचंच Madison या गावाबद्दल aversion होता... पण madison पहिल्या पहिल्याच मी त्याच्या प्रेमात पडले...छोटासा, टुमदार गाव...rather, university town...कसलीही गडबड नाही, गोंधळ नाही..शांत, संथ... आम्ही २ सकाळी मेंदोता लाके वर पोहोचलो... खूप निसर्गरम्य आणि शांत जागा होती ती...आणि आलोक ची university ...बाप रे...इतकी वेगवेगळी departments आणि campus माझ्यासारख्या छोट्या university मधल्या कोणाचेही डोळे दिपावाणारच होता..मग Capitol building पाहण्यासाठी downtown कडे निघालो तर वाटेत आपल्या चतुश्रुंगीच्या जत्रेसारखे वेगवेगळे stalls लागले...माझे पाय तिकडेच रेंगाळायला लागल्यावर अगं आपल्याला इथे येताना यायचंच आहे अशी आलोक ने समजूत काढली..(बहुतेक त्याला माहिती होता की आम्ही येईपर्यंत ती सगळी जत्रा बंद होणार आहे...) Tour guide ने आम्हाला कॅपितोल ची छान सैर घडवून आणली...Governor office , supreme court आम्ही पहिल्यांदाच पहिला.. मग संध्याकाळी घरी आल्यावर आलोक ने हळू च सांगितला" अगं वरदा, मी ना माझ्या मित्रांना जेवायला बोलावलंय...त्यांना सांगितलाय, आमच्या कडे पावभाजी चा बेत आहे...वरदा येणारे ना त्यामुळे पावभाजी खायला या...(हे बरं आहे, हलवायाच्या घरावर तुळशीपत्र....:)) मग रात्री पावभाजी आणि आलोक च्या मित्र मैत्रिणींबरोबर गप्पा रंगल्या... दुसऱ्या दिवशी सकाळी सकाळीच Del Sol water पार्क ला गेलो.. पार्क मस्त होता, पण सगळे खेळ एकाच तत्वावर .....घसरगुंडी......:)
मग, रात्री विस्कॉन्सिन river ची बोट ride असा भरगच्च दिवस घालवल्यावर दमून भागून घरी आलो...दुसऱ्या दिवशी back to Indianapolis......
इतका सव्य- अपसव्य करत Madison ला गेल्यावर दोन दिवस कसे गेले ते कळलाही नाही...आणि शेवटी तोच सगळा प्रवास करत Indianapolis ला परत आले...पण जातानाची उत्सुकता आणि उत्साह मात्र कुठे तरी लोप पावला होता....

हरिश्चंद्राची फॅक्टरी आणि सरस्वतीबाई

रोज दिवस उजाडला की coffee बरोबर gmail, orkut, facebook चेक करताना अजून एका site च नाव add झाला आहे. आपली मराठी.com....( US मध्ये येऊन पण ह्या अशा movie sites मला अभ्यास करूच देत नाहीत... )as usual site पाहताना तिथे आलेला नवा movie पहिला, हरिश्चंद्राची फॅक्टरी.. Looking at poster, I first thought of it as some documentary or sham benegal kind of movie.... हल्ली मराठी movies ची पोस्टर्स पण इतकी चकचकीत असतात की काही sober पहिला की हे काय आता जुनाट असा वाटून जाता....
तर, movie पाहायला घेतला and I was ashamed of myself for judging something from it's outer appearance. It was excellent...Nandu Madhav was tooooo good.... खरच हि अशी दूर दृष्टीची आणि विशिष्ठ ध्येयाने पछाडलेली माणसे आपल्या सारख्या पामरांच्या दृष्टीने पहिला तर, out of our league....Prof. फाळके english movie पाहून येतात काय आणि त्या वरून आपण पण अशीच 'हलती चित्र ' तयार करावीत असा त्यांना वाटता काय...पण सिनेमा खूप च positive attitude ने घेतला आहे, तो पाहून वाटता की फाळके न काही संकटा आली च नाहीत जणू...England ला गेल्यावर तिथे मराठी माणूस भेटणं, सगळ्या गोऱ्यांनी सुद्धा अगदी आपण हून मदत करणं, जरा too much ....
या सिनेमा मधला सगळ्यात सुरेख पात्र म्हणजे फाळक्यांच्या मागे नाही तर त्यांच्या हून ४ पावला पुढेच उभी राहणारी त्यांची पत्नी सरस्वती....हि हलती चित्र म्हणजे नक्की काय, ती कशी तयार होतात, कसली म्हणजे कसली हि माहिती जवळ नसताना हि घरातले शेवटचे राहिलेले ५९ रुपये नवर्याला देणारी...आणि हसत हसत त्याला प्रोत्साहन देणारी... बाप रे..एवढाच नाही, तर नवा बाळ होत असताना सुद्धा नवर्याला खुशाल परदेशात जाऊन देणारी, आपल्या विमा policies आणि दागिने हसत हसत नवऱ्याला काढून देणारी...खरी सहचारिणी...( मी जर त्यांच्या जागी असते, तर मुकाट्याने माझ्या नवऱ्याला secured जॉब शोधायला लावला असता, आणि पुढे वर्ष भर माझा कसा बरोबर आणि तुझं कसा चूक याच्यावर वाद घातला असता...)
आज अमेरिकेमध्ये येऊन scholarships, visa status,पैसे आणि हो स्वतः चे हि status maintain करताना कुठलीही रिस्क घ्यायला आम्ही तयार नाही आहे... ' महाजनो येन गतः सः पंथः ' सारखी आमची अजून हि चाकोरी मधून च वाटचाल चालू आहे...या सगळ्या पार्श्वभूमीवर म्हणून च सरस्वती बाईंचा वेगळेपण ठळक उठून दिसत आणि लक्षात हि राहते.. त्यामुळे चित्रपट सृष्टीचे जनक जितके दादा साहेब फाळके आहेत तितक्याच सरस्वतीबाई सुद्धा.. आणि movie पाहून मला मिळालेला एक मोठा lesson म्हणजे सरस्वती बाईंएवढी नाही तरी थोडी रिस्क घ्यायला काही हरकत नाही आणि नवऱ्यावर थोडा विश्वास टाकायला सुद्धा...:)

The Little Boy and the Old Man

Said the little boy," Sometimes I drop my spoon".
Said the little old man, " I do that too".
The little boy whispered, " I wet my pants".
"I do that too, " laughed the old man.
Said the little boy, " I often cry."
The old man nodded."So do I".
"But worst of all,said the boy,"it seems
Grown-ups don't pay attention to me."
And he felt the warmth of wrinkled old hand.
"I know what you mean," said the little old man.
Shel Silverstein

अमेरिकावारी

मध्ये कोणी तरी youtube वर 'अधांतरी' नावाची link पाठवली. Just another fwd म्हणून मी सवयी प्रमाणे त्याच्या कडे दुर्लक्ष केला... पण परवा mailbox clean करताना ती link पहिली आणि video सुरु केला, अधांतरी....
( मला कळतच नाही की की आज काल मी इतकी mechanical का झालेय.... पूर्वी छान काही वाचला, ऐकला की मैत्रीणीना FWD करणारी मी दुसऱ्यांनी FWD केलेल्या mails तितक्याच सहज पणे सहज trash मध्ये टाकतेय....)
Video सुरु झाला आणि मला वाटला की जणू काही दुसरी मी च सांगतेय माझी गोष्ट...Video होता परदेशात निघताना होणारी मनाची तगमग... visa stamping त्या नंतर ची गडबड, सगळ्यांचे निरोप घेणं, सगळी लगीनघाई डोळ्या समोर जशीच्या तशी दिसायला लागली मला...video पाहून rather ऐकून खूप senti झाले मी... पण मग मला वाटला, अरे या नाण्याला दुसरी पण बाजू आहेच की...
इथे पुढे शिकायला यायचा असा ठरवला तेव्हा चांगला अभ्यास करायचा आणि इथल्या slogging मधून बाहेर पडायचा एवढाच aim होता माझा...इथे आल्यावर पहिले काही दिवस तर मी मंदार काका कडेच होते..so, घरापासून लांब , सातासामुद्रापार आलेय असा feeling कधीच नाही आला मला..
आता हा, जेव्हा मी Houston ला राहायला आले तेव्हा घरापासून दूर राहण्याचा, घरात एकटा असण्याची सवय करून घेण्याचा हा माझा पहिलाच अनुभव... थोडा काय खूप त्रास झाला सुरवातीला... पण हळूहळू जाणवायला लागला, ही phase पण खूप सुंदर आहे..
मला असा नाही म्हणायचं की मला आई बाबांनी अगदी मोकळा सोडून दिला होता, हा पण एक कोशात बंद करून नक्कीच नव्हता ठेवला...चौकोनी, झापड लावलेला घर कधीच नव्हता आमचा...पण मी जे काही छोटे मोठे decisions घेतले त्यावर मत द्यायला माझे घरातले नक्कीच होते...
अमेरिकेत येऊन मी शिकलेली सर्वात मोठी गोष्ट म्हणजे स्वताचे निर्णय स्वत घेणं...मी मुद्दाम च निर्णय स्वातंत्र्य म्हणत नाही आहे...कारण ते तर मला माझ्या घरी हि होता...but as I have to face consequences of the decisions, it made me responsible in a way.. या देशाने मला स्वावलंबन शिकवला आणि श्रमप्रतिष्ठा सुद्धा.फक्त लोकांकडून ऐकलेली, किंवा पुस्तकातच पाहायला मिळतील अशा माणसाना मी याच ४ महिन्यात भेटले..
अमेरिका श्रेष्ठ का भारत या वादात मला मुळीच पडायचा नाही आहे पण या अमेरिकेतल्या ४ महिन्यांनी मला खूप वेगळे अनुभव दिले आणि आणि माझ्या घर बाहेरचा वेगळा जग दाखवला हे मात्र नक्की....